Historia założycielska I: W poszukiwaniu pomysłu

Myśleć. W dzisiejszych czasach było ku temu wiele powodów. Studia się skończyły i znalazłeś się w jednym z tych etapów życia, w których trzeba podejmować decyzje dotyczące przyszłości zawodowej. Nie podobało mi się to z obawy przed „błędami”. Jasne, zawsze możesz później dokonać korekty kursu i i tak nigdy nie powinno być za późno na rozpoczęcie czegoś nowego, ale i tak było to dla mnie trudne. Pytanie brzmiało: iść prosto do pracy, być pracownikiem, wspinać się po drabinie korporacyjnej w firmie, przynajmniej spróbować i szybko zarobić więcej niż kiedykolwiek wcześniej. Lub załóż firmę, zrealizuj pomysł, zrealizuj go i weź los w swoje ręce. Jednak przez niepewny okres czasu możesz sobie poradzić z tymi samymi wąskimi zasobami z ostatnich kilku lat. Wiadomo, że portfele studenckie niewiele dają. Możesz też inaczej sformułować pytanie: zabezpiecz pracę lub porażka z prawdopodobieństwem 50-80%. Odpowiedź była jasna: załóż biznes! Co dokładnie, jeszcze nie wiedziałem. Miałem wiele pomysłów. Poświęć pół roku i przynajmniej spróbuj. Nie tylko poprawiaj „jakość życia” dzięki pracy. Oderwanie się od tego komfortu byłoby bardzo trudne. Więc to był właściwy czas. Ponadto zawsze czułam ogromną fascynację historiami start-upowymi, przedsiębiorczymi osobowościami i procesem przekuwania pomysłu w rzeczywistość. Mogłabym doładować pracę na uniwersytecie i zagrać więcej jako DJ (muzyka i tym podobne), żeby na razie związać koniec z końcem. 

Przede wszystkim było pudełko subskrypcji wegetariańskiej. To było bardzo dobre. Miesięczna dostawa wegetariańskiego jedzenia, w tym pomysłów na gotowanie, prosto do mieszkania. Wystarczyłoby kupić składniki do proponowanych dań, które i tak zawsze dostajesz w supermarkecie, i bang – masz wyrafinowany wegetariański posiłek. Ale gdzieś pomiędzy próbą znalezienia dostawcy usług logistycznych z chłodnią i wysyłką a uświadomieniem sobie, że marża na tofu i co. była na niskim poziomie centów, wpadłem na pomysł, który należałoby raczej zaliczyć do śmiesznych. 

Chciałem opracować designerską lampę. Tak, designerska lampa. Jako magister „Sustainability Economics and Management” (z naciskiem na eko-przedsiębiorczość…ważne) wpadłem na szalony pomysł, żeby na poważnie zająć się realizacją takiego projektu bez cienia designu, nie mówiąc już o lampie projekt mieć. Ale dlaczego? Ostatnio widziałem jedną z tych lamp z tymi ogromnymi żarówkami, z żarnikiem wolframowym w środku. Za 75 euro za sztukę! To brzmiało jak dużo Marge, a nie tofu. Więc zbadałem, skąd pochodzą. O Chiny! I były tanie. Gdybym zamówił 500 sztuk, mniej niż 5 euro. Fajnie, ale Chiny?! Ale nawet to nie mogło na początku powstrzymać mojej euforii. Pomyślałem, że mogę sprzedać te rzeczy za 75 euro i sfinansować małą żarówkę zasilaną energią słoneczną w kraju rozwijającym się. Zaopatrzenie w energię na wsi w najlepszym wydaniu! Śmiesznie, były momenty, kiedy byłem trochę dumny z tego pomysłu. Wyobraź sobie: ja z własną designerską lampą, którą sprzedałbym, by oświetlić ciemne miejsca po drugiej stronie świata. Świetnie, prawda? Jedynym problemem było to, że nie miałem pojęcia, jak to zaprojektować. Kilka szkiców na papierze i opinie mojej dziewczyny szybko wyjaśniły: nie mam talentu! Ale czytałem o greckim designerze, który robił fajne lampy. Napisałem do niego mocno przekonany, że teraz uratuję świat i uczynię nas oboje trochę bogatszymi. Właściwie odpisał. Z dzisiejszego punktu widzenia jestem mu bardzo wdzięczny za to, że w przyjazny, ale jednoznaczny sposób potrafił sprowadzić mnie na ziemię swoją odpowiedzią. – Trudno się pozbyć takich designerskich lamp – powiedział. Nie radzi sobie nawet ze 100 sztukami w ciągu roku. On też nie miał czasu, żeby cokolwiek ze mną zrobić. Z wielką odwagą i dwoma tygodniami badań później zrezygnowałem z tego pomysłu.